از جدیدترین سیستمهای تریاژ است که در سال 2008 به عنوان یک روش استاندارد  ملی برای حوادث با مصدومین انبوه توسط    CDCمعرفی و ثبت شد. 

این روش ابزاری برای تریاژ سریع در حوادث با مصدومین انبوه بوده که در آن معیارهایی از جمله توانایی راه رفتن، پیروی از دستورات، نبض رادیال قابل لمس و تنفس با راه هوایی مورد ارزیابی قرار می گیرد. 

اگر چه تا امروزه در اکثر بلایا آسیب های ناشی از انفجار، تصادم و یا ریزش ساختمان ها در نتیجه آزاد شدن انرژی جنبشی یا حرارتی ایجاد شده است. اما سناریوهای دیگری ناشی از حوادث شیمیایی، زیستی، پرتویی، هسته ای و مواد خطرناک نیز محتمل بوده و تاکنون بارها در سراسر جهان رخ داده است.

این روش در سال 1999 در کشور استرالیا به منظور تلاش در جهت یکپارچه کردن پروتکل های تریاژ در آن کشور طراحی گردید. این روش مبتنی بر سیستمهای تریاژ START و SAVE می باشد.

این روش در سال 1990 طراحی گردید. در این روش مصدومین در سه طبقه قرمز، زرد و سبز قرار می گیرند.

این روش که در قسمتهایی از اروپا، استرالیا و بریتانیا استفاده می گردد همانند روش START، ابتدا از فیلتر راه رفتن برای بررسی مصدومین استفاده کرده  و جهت طیقه بندی مصدومین از چهار برچسب قرمز، زرد، سبز و مشکی استفاده می کند.

این سیستم  یک سیستم تریاژ در بلایا بوده که در ایلات متحده آمریکا استفاده می شود. این سیستم اگر چه مبتنی بر سیستم تریاژ START بوده اما طبقه بندی مصدومین را قبل از بررسی های فردی انجام می دهد.

هدف اصلی تریاژ نظامی درمان و بازگشت تعداد بیشتری از سربازان  آسیب دیده به صحنه جنگ است. در این روش طبقه بندی فوری و سریع  مصدومین بر اساس نوع و شدت آسیب و احتمال بقاء و همچنین  اولویت درمان در جهت بهترین خدمات درمانی برای بیشترین افراد صورت می گیرد.

روشی است که معمولا در زمان حوادث و بلایا مورد استفاده قرار می گیرد. در تریاژ معکوس مصدومینی که آسیب کمتری دیده اند و دارای صدمات خفیفی هستند، در اولویت دریافت خدمات قرار می گیرند. 

رایج ترین سیستم تریاژ مورد استفاده در ایالات متحده می باشد.  این سیستم در سال 1980 توسط سازمان آتش نشانیNewport beach و بیمارستان Hoag در کالیفرنیا به وجود آمد.