فراظرفیت بیمارستانی، به معنی توانایی بیمارستان در گسترش و تقویت سریع خدمات در بلایا و حوادث با  تلفات زیاد برای پاسخگویی به نیاز مصدومانی است که نیاز به ارزیابی و مداخلات غیرمعمول و بسیار تخصصی دارند. به عبارت دیگر افزایش ظرفیت بیمارستانی در پاسخ به افزایش ناگهانی تقاضا جهت دریافت مراقبتهای پزشکی فوری در اثر حوادث و بلایای پر تلفات ضروری است. این اصطلاح نه تنها مربوط به جنبه فیزیکی افزایش ظرفیت میشود، بلکه دیگر جنبه های افزایش ظرفیت مثل ساختار سازمانی، تجهیزات پزشکی، نیروی انسانی، پشتیبانی، سیستمهای فناوری اطالعات، دارو و دیگر منابع موردنیاز برای تأمین مراقبت از بیماران را نیز شامل میشود. است. اقدامات مورد انتظار جهت افزایش  ظرفیت بیمارستانی را میتوان در چهار محور اصلی یا S4( کارکنان، ملزومات، فضای فیزیکی و سیستم)خلاصه کرد.

همانطور که اشاره شد، عموماً افزایش ظرفیت بیمارستان در ابعاد مختلف مثل ترخیص بیماران غیر اورژانسی، به تعویق انداختن فعالیتهای روتین، افزایش نیروی انسانی، توسعه فضای فیزیکی، افزایش ذخیره دارو و مدیریت تجهیزات پزشکی صورت می پذیرد. از دیگر راههای افزایش ظرفیت بیمارستان در بلایا، میتوان به عدم پذیرش بیماران غیر اورژانسی، لغو اعمال جراحی انتخابی؛ بازنگری فضاهای موجود برای ایجاد تخت اضافی؛ استفاده از ظرفیت تختهای غیر مصوب؛ تجهیز فضاهای جانبی مانند سالن های غذاخوری و درمانگاههای سرپایی و استقرار واحدهای بستری موقت قابل حمل اشاره کرد. هرکدام از این روشهای افزایش ظرفیت، چالشهای عملکردی را برای مراکز درمانی ایجاد میکنند. عمده ترین این چالش ها، اختلال در ارائه خدمات روتین به بیمارانی است که قبل از وقوع بلایا در بیمارستان بستری بوده اند یا در زمان وقوع بلایا برای دریافت خدمات غیر اورژانسی به بیمارستان مراجعه می نمایند.

نویسنده: دکتر سیما فیض اله زاده

دکترای تخصصی سلامت در بلایا و فوریت ها

کپی با ذکر منبع وبسایت جامع سلامت در حوادث و بلایا مجاز می باشد.