یکی از بزرگترین چالشهای همه گیر COVID-19 ارائه مراقبتهای ویژه جمعی است. SARS-CoV-2 فشار چشمگیری را در مراقبت های ویژه در اکثر کشورهای جهان به وجود آورده است. این مسئله به دلیل کمبود نیرو و وسایل ضروری حتی بیشتر به یک چالش تبدیل شده است. بدیهی است که برای کنار آمدن بهتر با چنین وضعیت چالش برانگیزی ، آماده سازی و برنامه ریزی اضطراری بیمارستان باید از اولویت بالایی برخوردار باشد.

براساس تجربه به دست آمده در بیمارستان های فردی ، انجمن برنامه ریزی و مدیریت بحران در برابر بلایای بیمارستان آلمان (DAKEP) توصیه هایی را برای رویکرد بهبود یافته در مدیریت بیمارستان پیشنهاد کرده است. این توصیه ها در مقاله ای با عنوان "برنامه ریزی عملیاتی بیمارستان و مدیریت بحران" منتشر شده است.

در اینجا یک مرور کلی از توصیه های اصلی وجود دارد:

در صورت هجوم گسترده بیماران، هدف باید حفظ مقوله پاسخ "مراقبت متعارف" یا "مراقبت های اقتضایی" برای بیشترین زمان ممکن باشد. از "مراقبت بحرانی" باید تا حد ممکن با اجرای اقدامات مناسب جلوگیری و به تأخیر انداخت. در دسترس بودن سه مولفه اصلی: کارکنان ، فضا و تجهیزات باید در اولویت قرار بگیرند و برای آنها برنامه ریزی شود زیرا سطح مراقبتهای بیمارستانها را تعیین می کنند.
بیمارستانها باید از ساختارهای مرسوم رهبری به حالت بحران با ساختارهای فرماندهی حادثه ای مناسب تبدیل شوند. یک فرماندهی حادثه بیمارستان (HIC) باید بخشهای مختلف کارکنان تحت مدیریت یک رئیس بخش را داشته باشد. یک فرمانده حادثه باید رئیس HIC باشد. بخشهای زیر را باید شامل شود:
- مدیریت و مدیریت کارکنان
- گزارش وضعیتی
- فرماندهی عملیاتی
- فناوری و تدارکات
- ارتباطات ، رسانه ها و مطبوعات
- خدمات IT و موبایل

جلسات HIC باید از یک برنامه مشخص پیروی کنند و باید شامل گزارش وضعیت ، ارزیابی موقعیت ، شناسایی مشکل ، توسعه راه حل ها و نظارت بر تکالیف و تصمیمات قبلی باشد.
عوامل داخلی باید از نزدیک ارزیابی شود ، از جمله تعداد بیماران ، پویایی ، ویژگی های پزشکی ، ظرفیت درمان بیماران COVID-19 و بیماران غیر COVID-19 و وضعیت کارکنان ، فضا و وسایل.
عوامل خارجی نیز باید از نزدیک تحت کنترل قرار گیرند ، از جمله توسعه اپیدمیولوژیک بیماری همه گیر ، وضعیت سایر امکانات در منطقه ، نقاط داغ انتقال ، مقررات مقامات بهداشتی و توصیه ها و شواهد علمی جدید.
باید یک ساختار ارتباطی مستحکم وجود داشته باشد زیرا تعداد تصمیمات در طی همه گیری بسیار بیشتر است و این تصمیمات می تواند تأثیر چشمگیری بر کارکنان بیمارستان و مراقبت های پزشکی داشته باشد.
عملکرد بیمارستانها باید از نظر پرسنل ، فضا و وسایل مورد نیاز حفظ شود. در متن COVID-19 ، این به معنی PPE ، مواد ضد عفونی کننده ، تنفس و داروهای ضروری است. جلوگیری از انتقال بیمارستانی و پایبندی دقیق به اقدامات کنترل عفونت.
ظرفیت درمان بیمارستان باید بسته به شرایط حفظ و یا افزایش یابد. مراقبت های اورژانسی و معالجه ها نیز باید به طور همزمان انجام شود.
تعیین اینکه کدام روشهای درمانی را باید به تعویق انداخت در طی همه گیری می تواند تصمیم دشواری باشد. یکی از راههای مدیریت این کار دسته بندی بر اساس فوریت درمان است و تصمیم در مورد به تعویق انداختن قابل قبول باید با رضایت یک هیئت مشاور از مشاور معالج باشد.
از آنجا که در دسترس بودن کادر پرستاری و پزشکان آموزش دیده در مراقبت های ویژه ممکن است در طی یک بیماری همه گیر به یک مشکل تبدیل شود (و حتی خارج از آن) ، باید مفاهیم جایگزین برای استخدام مانند استخدام و آموزش کارکنان از سایر تخصص ها ، همکاری با سایر موسسات مراقبت های بهداشتی ، جذب و آموزش دانشجویان پزشکی و غیره
به طور کلی ، بیماری همه گیر COVID-19 توجه به عدم آمادگی بیمارستان ها و سیستم های مراقبت های بهداشتی را جلب کرده است. توصیه های فوق می تواند به جلوگیری یا به تأخیر انداختن مراقبت های بحرانی کمک کند و برنامه ریزی همه گیر ملی و محلی از طریق سیستم فرماندهی حوادث بیمارستان می تواند به سیستم های ملی مراقبت های بهداشتی کمک کند تا در مواقع چنین بحرانی آمادگی بهتری داشته باشند.

گردآوری: دکتر حمید صفرپور

دکترای تخصصی سلامت در بلایا و فوریت ها

کپی با ذکر منبع وبسایت جامع سلامت در حوادث و بلایا مجاز می باشد.